‘Iemand zei ja’ gaat over (de behoefte aan) contact tussen nabestaanden van een orgaandonor en ontvangers van een donororgaan. Deze twee partijen ontstaan na elke postmortale orgaantransplantatie.
‘Iemand zei ja’ is een journalistieke longread doorvlochten met een persoonlijke zoektocht naar mijn eigen orgaandonor.
Als ontvanger van een donorlever ga ik op zoek naar antwoorden op de vele (ethische) vragen die spelen rondom dit emotioneel beladen thema. Postmortale orgaandonatie dient volgens de wet anoniem te gebeuren. Wat mag ik als ontvanger dan nog weten over mijn orgaandonor? Wat zegt de wet hierover? Wat zijn de (wettelijke) mogelijkheden voor ontvangers & nabestaanden om met elkaar in contact te komen?
‘Iemand zei ja’ is een journalistieke longread doorvlochten met een persoonlijke zoektocht naar mijn eigen orgaandonor. Kom ik erachter wie mijn gulle gever was? Of is dit een heilloze weg die ik maar beter helemaal niet kan bewandelen, omdat het alleen maar teleurstellend kan eindigen?
Het startpunt van mijn persoonlijke zoektocht is het schrijven van een anonieme dankbrief aan de nabestaanden van mijn donor. Via tussenkomst van de transplantatie coördinator komt mijn brief aan op het juiste adres. Zal ik antwoord terug krijgen of blijft het stil? Volg hiervoor mijn blogs & vlogs op blog.iemandzeija.nl.